غبار غم برود... حال خوش شود حافظ!

اینجا دارند نور جمع میکنند...

اگر حالی دست داد برای حال ِ خوش ِ دیگران دعا کنید...

برای گرم شدن دل ِ من و آرام و قرار گرفتنم نیز...

:)

DRS

Donkey readers syndrome

سندرم خرخوانان!

اپیدمیولوژی بیماری :

این سندرم وابسته به سن نبوده و از همان سال های اول تحصیل فرد خود را نشان میدهد. مطالعات در زمینه ی جنسیت شناسی سندرم ، شیوع بیماری را در جنس مونث بالاتر از جنس مذکر نشان میدهد. البته لازم به ذکر است در مواردی که فردی با جنسیت مذکر مبتلا به بیماری گردد ، درجات شدیدتری از علائم و امراض را نشان خواهد داد و درمان پذیری سخت تری خواهد داشت. شیوع این بیماری در برخی رشته ها بیشتر و در برخی دانشگاه ها نیز فراوان تر گزارش شده است. این بیماری دارای دوره های عود و بهبود میباشد و در اوایل ترم کمی رو به افول نهاده و در اواخر ترم به اوج خود میرسد.

اتیولوژی بیماری :

سندرم مذکور اغلب علل آیدیوپاتیک و ناشناخته دارد. در موارد محدودی علت بیماری اجبار خانواده ی بیمار گزارش شده است. در علت شناسی بیماری مشکل موجود ، قبول نکردن سندرم توسط شخص بیمار است که باعث میشود کمکی در جهت ِ شناخت علت ِ وقوع به پژوهشگران نرساند!

علائم بالینی:

بیمار دارای DRS فردی است محصل (دانش آموز یا دانشجو) که در تمام ساعات شبانه روز در حال ِ درس خواندن یا به اصطلاح علمی تر ، خر زدن است! این سندرم مجموعه ی علائم خود را از روزهای اول ترم نشان میدهد. بنحوری که بیمار با جمله ی "رفرنس دیگه ای معرفی نمیکنید استاد؟!" داشتن بیماری خود را به هم کلاسی های خود محرز میکند. در ادامه او جملاتی نظیر " میشه ارائه بدیم؟!" "امتحان میان ترم نمیگیرین؟" "نمره منفی داره دیگه نه؟" را به کار میبرد. یکی از علائم شناخت ِ قریب به یقین این بیماری مشاهده ی بیمار در پایان هرکلاس کنار استاد است. در حالیکه جزوه یا کتابی در دست دارد و خزعبلاتی را در غالب سوال برای استاد بلغور میکند! در ادامه ی ترم این روند روز به روز رو به عود میرود و در اواخر و فرجه ی امتحانات حال بیمار به شدت ناخوش میشود. علائمی نظیر ِ بی خوابی ِ مفرط ، کم غذایی ، کثیفی (!) ، فوتوفوبیا (تحمل نکردن نور ِ آفتابی که بیرون از خانه مشاهده میشود) و بی خبر بودن از تمام دنیای اطراف ، به وضوح قابل مشاهده میباشند! از منظر اطرافیان بیمار ، او یک فرد ِ ضد حال ، اعصاب خرد کن ، خود شیرین ، مانع پیشرفت سایرین و در یک کلام خر خوان است!

پروگنوز بیماری :

پیش آگهی در جنس مذکر بدتر از جنس مونث است . و در افرادی با عینک خرخوانی (!) ، موهای مرتب ، قیافه ی مثبت ، مصرف کننده ی هر روزه ی شیر پاستوریزه و مامانم اینا ، بدتر از سایرین ِ مبتلایان گزارش شده است!

درمان بیماری:

محققان با وجود تلاش های شبانه روزی تا کنون درمان قطعی برای بیماری مذکور پیدا نکرده اند. تلاش های علم طب تاکنون بی فایده بوده فلذا تا به نتیجه رسیدن تحقیقات از جملگی اطرافیان ِ بیمار و کسبه ی محل (!) در خواست تحمل ِ بیمار را داریم.

خیلی هم خوب خیلی هم با سلیقه!

از اونجایی که من خیلی آدم ِ کدبانو و همه چی تموم و دختر ِ زندگی و اینایی هستم این باغ ِ بی نظیر ِ گل و بلبل رو روی شله زرد های مامان پز پروروندم!! خوش به حال بعضیا ! عجب زنی گیرشون اومده! :دی

عشق ِ من این تُنگ کوچیک...کوچیکه اما عمیقه... *

بعد از 11 روز دیدمش... در آغوشم گرفت و سرم را آرام گذاشت روی سینه اش... چشمانم را بسته بودم . گفت :" نفیسم چقد تو ماهی..." چشمانم را باز کردم سرم را برداشتم و در چشمانش گفتم " ماهی ِ تو ام..." ... ماهی ای بودم که غرق شد در بوسه هایش...

*همسایه- محسن چاووشی

هم اکنون نیازمند یاری سبزتان هستیم!

اون درس اخلاق پزشکی یادتونه که استاد ِ نابغمون برا حافظ احرام بسته بود؟ ...

حالا امروز امتحان ِ همون درس رو داشتم. علاوه بر امتحان یک کار عملی هم دارم که باید امشب تحویل بدم. میخوام آخرش یک بیت حافظ بنویسم که مرهمی باشه بر حس حافظ دوستی ِ استاد ! :دی ولی خب هرچی فکر میکنم بیتی که در خور ِ استاد و به معنای عطوفت در حق کوچکتر و اینا باشه یادم نمیاد :دی ...

ای ادبیات مدارها ! ای حافظان ِ حافظ! ای هلو ها ! ای شفتالو ها !... آیا کسی نیست که مرا یاری کند؟؟! :دی

یاد ِ ایامی که در گلشن فغانی داشتم!*

شماها یادتون نمیاد! یه زمانی هم بود ما برای خودمون برو بیایی داشتیم. هروقت پنل وبلاگمون رو باز میکردیم 10- 15 تا کامنت جدید برامون اومده بود. پای هر پستمون 30-40 تا کامنت میخورد. کلی رفت و آمد خصوصی به هم زده بودیم! ... آره ! شماها یادتون نمیاد! یه حوض بود این وسط به چه بزرگــــی! از اینجا تا اوووووون سر ِ وبلاگ! این باغچه پر بود از از درخت بید و گردو و توت و همین صوبتا ! ... هر شب جمعه فامیل اینجا جمع میشد یک سفره مینداختیم از اینجا تااااااا همون حوالی ِ حوضی که بهتون نشون دادم... :|

*عنوان از رهی معیری

سرگشاده ای که به تو نخواهد رسید...

در عین تمام ِ شباهت ها و تفاهم هایمان با همدیگر گاهی حس میکنم دنیای من از دنیای ِ تو کیلومترها فاصله دارد... نه من تو را درک میکنم و نه تو مرا...

از شباهت های طاهریمان که بگذریم. از اینکه خواهرت میگوید اگر کسی ما سه نفر را ببیند بیش از اینکه فکر کند من و محسن خواهر و برادریم ، یقین میکند که تو و محسن هم خون اید! از سلیقه های مشابهان ، از تله پاتی های همیشگی ، از حرف های نگفته ای که با "یه چیزی بگم؟!" تا آخرش حدس زده میشود، از همه ی اینها که بگذریم ، گاهی حس میکنم واقعا خودم را قطعه قطعه هم که بکنم نمیتوانم حسم را به تو بگویم...

من رنج میکشم؟ ... مسلم است!

اینکه میبینی پشت تلفن وقتی صحبت از 4 سال دوری و تنهایی و بلاتکلیفی و برزخ میکنی ، من اول سکوت میشوم و بعد صدای فین فین کردن ِ بعد از گره ام را میشنوی ، به خاطر همین است! اینکه بعدش مجبوری 10 بار بگویی " آخه من که چیزی نگفتم ! فقط یه پیشنهاد بود! اصلا غلط کردم . تو فقط گریه نکن..." به خاطر همین است! برای همین است که من نمیتوانم به تو بفهمانم که 4 سال ِ دیگر نفیسه ای دیگر نخواهد بود که تو بخواهی خوشبختش کنی... خواهش میکنم بفهم!... هرچند باز هم فکر میکنی یک حرفی میزنم که زده باشم... اما من که یقین دارم تا آن موقع خواهم مُرد...

هیچ وقت فکر نمیکردم که انقدر عاجز باشم از توضیح پاره ای مسائل...

هیچ وقت فکر نمیکردم که بشود کسی را دوست داشت اما نتوانست حسش را فهمید... به اندازه ای که یقین دارم در این لحظه شب در شهرم از نیمه گذشته ، به اندازه ای که به وجود خودم در این لحظه یقین دارم ، ایمان دارم که دوستم داری اما مرا نمیفهمی!

جان ِ همین نیمه جانی که نشسته و دارد اینها را با خون دل تایپ میکند دلگیر نشو وقتی میگویی " نمیدونی چقد دوسِت دارم" و میشنوی که " دوستم داری ولی فقط همین! کاری برا اثباتش انجام نمیدی!" تو را به جان ِ نیم بند ِ من دلگیر نشو جانا !

مسئله ی پیچیده ای نیست. اینکه من از اولش هم خانه ی فلان متری در فلان جای تهران نخواسته ام اصلا مسئله ی پیچیده ای نیست! حالا اینکه تو دلت نمیکشد مرا به جایی غیر از این ببری مقصرش من نیستم. تاوانش را دل ِ من نباید پس دهد. تاوانش دوری از تو و نداشتنت و هرروز دلشوره و هرروز حرف و هرروز بلاتکلیفی و سوال و جواب و چه و چه نباید باشد...

...

یک چیز دیگری هم هست که شما مردها همه تان درگیرش هستید. در کنار اینکه فکر میکنید خودتان عقل کل اید و خودتان بهترین مدیر دنیا هستید و خودتان فلان و خودتان بیسار ، در کنار ِ همه ی اینها فکر میکنید که ما زنها فقط احساس ایم و بس! بدون ِ فکر ! بدون ِ هیچ گونه جدی بودن... همین است که وقتی من بعد از 3 ماه تکرار و تکرار و تکرار ، میگویم : " خب من چند بار باید بگم؟! خبر ِ مرگم من عروسی نمیخواااام! بفهم تو رو خدا !" ... تو میخندی و میگویی " حالا یه نفس عمیق بکش عزیزم! هنوز به تایم ِ اوتت هم که نرسیدی اینجوری اعصابت به هم ریخته است!"...

...

حرف زدن با تو بی فایده است. دنیایمان کیلومترها فاصله دارد. تو خیلی کارها کرده ای در این چند ماه برای ِ من و من با خیلی چیزها کنار آمده ام برای ِ تو . اما از یک جایی به بعد دیگر در توان ِ من نیست. نه اینکه نخواهم ها ... نمیتوانم... حس میکنم با تمام ِ قول دادن هایت ، خیلی چیزها در توان ِ تو هم نباشد... تنها امیدوارم ناتوانی هایمان به قیمت ِ گزافی تمام نشود...

گاهی همین مرد بودن ِ تو و زن بودن ِ من دست و پایمان را میبندد... نه تو میتوانی روی غرورت پا بگذاری نه من روی ِ دلم...

از رسته ی عاشقانه های ِ یک دانشجوی پزشکی ! (1)

قلبم تیر میکشد

اما عهد کرده ام که به هیچ پزشکی

اجازه ی آنژیوگرافی ندهم

...

میترسم دکترها عشق ِ تو را از پلاک ِ آترواسکلروز تشخیص ندهند!

آنوقت قلبم خونرسانی ِ خوب میخواهد چکار

وقتی عشقی نیست که برایش بتپد؟!

بفرمایید شاتوت :)

+من یاد نگرفتم چطوری تو بیان باید تصویرمو بیارم وسط! :| هرچی وسط چین میکنم فایده نداره :| تازه اندازه اش هم خیلی کوچیکتر از واقعیش میشه :|

آهای من اینجااااااااااااام

زلزله ای ، سیلی ، جنگی ، چیزی پیش آمده و همه مان از خانه هایمان زده ایم بیرون.

حالا با نبودن خانه مان کنار آمده ایم اما با دوری از هم نمیتوانیم... از هم فقط همان یک آدرس خانه را داشته ایم... چه کنیم خب الان؟!

وسط خیابان یکهو آدمی میبینیم که مثلا مدل راه رفتنش ، مدل نگاه کردنش ، مدل حرف زدنش ... اصلا مدل سکوت کردنش ، شبیه یکی از عزیزانمان است... می ایستیم و زل میزنیم در صورتش و با لحن مرددی میگوییم : " ببخشید دوست عزیز! شما منو به جا نمی آرین؟ شما احیانا دوست من نیستین؟" و اگر لبخند بزند خوش به حالمان میشود!

زندگی بدون ِ آشنا و همراه امکان پذیر نیست. وبلاگ هم بدون ِ خواننده های قدیمی اش وبلاگ نمیشود... زلزله ای ، سیلی ، جنگی چیزی پیش آمده انگار...

+دوستان اگر کسی آدرسی از دوستان ِ من دارد که در پیوند ها نیست لطفا مرا خوشحال کند :)